Canım Kızım, Uzun bir aradan sonra yazabildim sonunda. Biraz uzadı, kusura bakma. Sanırım sen de farkındasın. Birkaç tatsız olay yaşandı üst üste. Keyifler kaçtı senin anlayacağın. Yazmak aslında tam bir “keyif” işi.  İnsanın kafası rahat olacak. O anda, hiçbir şey odağını, yani yazı yazma arzusunu bozmayacak. Ortam müsait olacak… Gerçi…

Sevgili ADA’m, Uzun bir aradan sonra yeni bir yazı için vakit geldi sanırım. Aslında yaşanan sıkıntıyı sen de fark ettin galiba. Babaannen biraz rahatsız, o yüzden hastanede. İnşallah sağlığına tekrar kavuşacak ve yine her pazar günü ziyaretine gitmeye başlayacağız. Tabii bu tatsız süreç, insanı bambaşka ve karmakarışık duygulara sürüklüyor. İnsanın…

Normalde her türlü karşılaştırmadan nefret ederim. Kızıma da şimdiye kadar hiç karşılaştırmalı bir soru sormadım. Kastım “Anneni mi daha çok seviyorsun, babanı mı?” gibi sorular. Ne bileyim, hoşuma gitmiyor. Sanki soruyu yönelttiğin kişiyi baştan baskı altına almışsın gibi geliyor. Cevap senin istediğin gibi gelsin diye biraz gizli bir baskı. Gözlemim…

Unutmayın, kızınız da aynı sizin gibi, yani dediğim dedik. Eşinizin sizden beklediği tabii ki genlerinizi değiştirmeniz değil. Biraz daha empati…

Sakın kendinizi annelerle karşılaştırma yanlışına düşmeyin. Sadece karşı cinsten değil, kendi cinsinizden de tepki görürsünüz.  

Anneler, lütfen babaların bu karikatürü GERÇEKTEN yaşadığını unutmayın.  Not: Pek çok yerde bulunan bu karikatürün çizerini biliyorsanız bana yazın lütfen. Emeğe saygı…